Niewierność

Roman Brandstaetter 

Niewierny Tomasz (fragment) 

„(...) 

Przeraża mnie niepokój życia, 

Ale jeszcze bardziej 

Boję się niepokoju wieczności. 

Moje życie 

Jest zawiązaniem konfliktu, 

Który sam stworzyłem, 

Ale nie umiem go rozwiązać. 

Czy nieśmiertelny i wieczny ład, 

Którego jestem fragmentem, 

Może zrezygnować z mojego jestestwa 

I pomniejszyć się o moje istnienie? 

Tak rozmyślając o świcie i sobie, 

Przyszedłem do podmiejskiego zajazdu 

I usiadłem w kącie 

Nad dzbanem wina i wody, 

Aby przemyśleć dzieje Ewangelii, 

Które wciąż się powtarzają 

W każdym człowieku. 

Skronie moje siwieją. 

W moim życiu 

Więcej doświadczyłem klęsk niż zwycięstw. 

Zawiodła mnie twórczość. 

To, co miało być metaforą 

Rozświetlającą głąb Tajemnicy, 

Było tylko magnezjowym światłem, 

Przy którego blasku 

- Mały, bluźnierczy filozof - 

Starałem się bezskutecznie 

Zrobić Twoje zdjęcie, 

Boże mojego cierpkiego życia 

I moich nieudolnych medytacji. 

Takie są moje dzieła, 

Rozsypane jak korale 

Niewidomej dziewczyny, 

I taka jest roślinność moich medytacji 

Otoczona kłującą darnią 

W jerozolimskim zajeździe. 

Przyjdź zatem do tego zajazdu 

I pozwól mi włożyć palce 

W Twoje otwarte rany, 

W miejsce cierni, gwoździ i włóczni, 

Bym wiedział, czy obaj istniejemy. 

Ty i ja. 

III 

Przez zamknięte drzwi wszedł Chrystus 

I położywszy dłoń na mojej głowie, rzekł: 

„To ty jesteś dowodem mojego istnienia, 

Tomaszu, gdyż jesteś moją otwartą raną, 

Miejscem cierni, gwoździ i włóczni”.

Zakochałam się w Tomaszu, w jego niewierności.

W Jego Pragnieniu znalezienia TEGO, 

którego utracił,

TEGO prawdziwego.

Zabolało.

Dziękuję ci Tomaszu, gdyż Twoja niewierność

dziś otworzyłam moją ranę.