Wierzę!

Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego,

Ojca dzieci niekochanych, niechcianych,

pobitych, zgwałconych, molestowanych.

Tych, co kradną i tych, co kłamią.

Tych zapomnianych i tych, które nie chcą, by o nich pamiętać.

Tych, co przestały wierzyć, czują pustkę i bezsens,

którym wszystko już jedno.

Tych bez ojców i tych z ojcami,

choć lepiej, by ich nie było.

Dzieci bez marzeń, perspektyw,

bez zdrowia, bez pieniędzy,

zagubionych, zgorszonych, ociemniałych,

zabitych przez matki.

Wierzę w Ojca ludzi, co źle się mają.

Wierzę w Stworzyciela nieba i ziemi,

błękitu i granatu,

tych miliardów nocnych świetlików,

Cudotwórcę blasku słońca i księżyca,

powietrza, wichru i morskiej bryzy,

zapachu czarnej ziemi

i tego uczucia stóp zakopanych w morskim piachu.

Magika kolorów w kryształach, brylantach, bursztynach.

W Jego Syna, Jezusa, wierzę.

Króla złotego tronu i majestatu,

zakochanego w człowieku,

dla którego złamał wszelkie normy i zasady królewskie.

Uniżył się do poziomu umiłowanego,

ogołocił z całego majestatu,

zabitego na drzewie krzyża.

Umęczony, umarł z miłości.

Któremu było mało i poszedł do piekła,

by wyciągnąć naszych ze szponów wiecznej śmierci.

Który się bał, który cierpiał, który płakał,

który zwyciężył, który jest i czeka,

aby tak, jak wtedy wrócić.

Wierzę w Ducha Świętego – w postać trzeciopierwszoplanową,

który sprawia, że rozumiem, wierzę,

który sam działa, gdy ja nie mam siły,

bez którego modlitwa jest tylko monologiem.

Wierzę we wspólnotę ludzi,

wierzę w naszych z nami współdziałanie,

w przewinień zapomnienie,

nowe szat przybranie,

nowe życie.

Amen.